Week 10 en 11, maandag 25 mei t/m zondag 7 juni 2015

Onze eerste kennismaking met de Algarve is het pittoreske kustplaatsje Tavira dat in het natuurreservaat Ria Formosa ligt. De stad ligt aan weerszijden van de rivier Gilão, verbonden door een Romeinse brug. Veel huizen hebben filigreinbalkons en opvallende vierzijdige daken. Deze daken zijn mogelijk ontwikkeld tegen de plotselinge stortregens. Hier hebben wij tot nu toe nog niets van gemerkt. Alle dagen beginnen en eindigen met een strak blauwe lucht.

Voor de kust liggen diverse duineilandjes en we nemen regelmatig de veerboot naar Ilha de Tavira om te zwemmen in de Atlantische Oceaan die door de warme zee- en luchtstroming uit Noord-Afrika heerlijk van temperatuur is.
We maken een wandeling door het achterland, het is eigenlijk te warm en we zijn blij dat we voldoende water bij ons hebben. ’s Avonds eten we in Tavira “cataplana”. De cataplana is een soort koperen wok met een bol deksel waar een stoofgerecht, meestal met verschillende vissoorten, in wordt gekookt. Ik kies de viscataplana en Henk die met kip.

We trekken verder naar Armaçao de Pêra waar we op dezelfde dag als Ciska en Jan Kees aankomen. We ‘appen’ wat heen en weer en ’s middags wandelen ze de camping op. Wat een leuk weerzien, we kletsen en borrelen wat af en Henk steekt de bbq aan.
Met z’n vieren maken we een trip naar de kustplaatsjes, zoals Portimão, Alvor en Lagos. In Alvor nemen we een kijkje op de camping aldaar, maar we besluiten te blijven waar we zijn omdat we in AdP weinig last hebben van de piepkleine zwartje muggen én we hebben een heerlijk zwembad.
De Algarve staat oa ook bekend om zijn pottenbakkerijen. Wat een mooi geschilderd aardewerk verkopen ze hier. Iemand nog iets nodig?

We bezoeken de bergdorpjes Caldas de Monchique, waar Ciska en ik drinken van het geneeskrachtige water uit de verborgen fontein en we worden verliefd……op het leven (volgens de legende). We wandelen door de straatjes van Monchique dat op 458 m hoogte ligt en een mooi uitzicht heeft. Hier maakt men veel houten voorwerpen, met name klapstoeltjes die naar verluidt hun oorsprong vinden in de Romeinse tijd. In het centro drinken we wat op een pleintje. Ook proeven we van de lokaal gebrouwen Medronho (een drank gedestilleerd uit de vruchten van de aardbeiboom). De drank heeft de bijnaam ‘vuurwater’ en wij weten nu waarom.
In Altes gaan we op zoek naar de bronnen en het rad met schoepjes. We stappen een piepklein winkeltje in dat wordt gerund door een Engelse mevrouw. We kopen piri piri kruiden en zeezout. Ze vertelt ons dat als we echte kip piri piri willen eten dit moeten doen in het stadje Loulé in restaurant Jolibella.
Als we een dagje naar Loulé gaan om de markt te bezoeken moeten we de weg naar dit restaurant vragen. Eenmaal gevonden gebied de eerlijkheid me te zeggen dat we er ons neus voor opgetrokken zouden hebben, maar eenmaal binnen blijken de entourage en de kip fantastisch.

We gaan een dagje naar Albufeira, erg toeristisch met een heuse roltrap om boven aan de klif te komen, maar wel een mooi uitzicht over de zee en de stad.
We besluiten de volgende dag te gaan eten bij restaurant A Rampa, dus er wordt gereserveerd. Wat zien wij ’s morgens in onze kalender: ga eens uit eten bij A Rampa, een eenvoudig, maar keurig Portugees restaurant. Bestaat toeval?

Op een dag, na de koffie, rijdt Jan Kees ons naar de westkust, Odeceixe. Een mooie rit naar een fantastische baai/zee met grote gele kliffen. We genieten van het uitzicht.
We komen onderweg langs diverse Portugese molens. Bij een van de molens schieten we wat plaatjes. Er hangen terracotta kruikjes aan de wieken en Ciska vraagt aan een voorbijkomende mevrouw of ze weet waarvoor dat is. Wij dachten dat is voor de zwaluwen, maar het blijkt voor het geluid te zijn. De wind giert er namelijk doorheen in allerlei verschillende toonhoogtes.

Henk en ik maken een wandeling langs het Barragem (stuwmeer) bij São Bartholoméo de Messinas en komen onderweg huizen met veel verschillende schoorstenen tegen. Soms wel vier verschillend per huis.
Op een gegeven moment gaat de weg verder over een rivier – en ja helaas staat er dit keer water in – dus wat nu? Er is een spoorbrug over de rivier, dus we klauteren omhoog en via de spoorbrug bereiken we de overkant. Gelukkig maar, want teruggaan was geen optie.

Até a próxima